Taal

Toen ik koos voor een paar maanden in Amerika, was een van de argumenten "daar spreek ik de taal tenminste!". En dat is nog steeds zo: hier spreken ze nog steeds Engels en dat doe ik ook. Maar nu ik me continu in het Engels moet uitdrukken, merk ik pas hoe beperkt mijn woordenschat eigenlijk is. Ik kan prima vertellen wie ik ben in het Engels, ik kan vragen waar ik heen moet en ik kan iets te eten bestellen. Geen probleem. Maar als je me dan vraagt te spreken over de immigratieproblematiek in Nederland (ik had met de verhuurster een gesprek over de vreemde regels voor toelating in de VS), dan wordt het ineens een heel stuk lastiger. Ook ken ik voor heel veel dingen, zoals emoties, maar één woord. Terwijl ik in het Nederlands rustig 10 woorden kan bedenken om uit te drukken wat ik ervan vindt als iets niet gaat zoals ik wil - buiten de nodige krachttermen om ;) - moet ik het hier doen met "annoying" en een volledige van irritatie sprekend "hrrrrrr".

Ik hoor mezelf dus heel vaak dezelfde woorden gebruiken. En regelmatig ben ik halverwege een zin en realiseer me dan ineens dat ik een bepaald woord niet ken. Niemand maakt hier (natuurlijk) een probleem van, en ik leer elke dag bij. Maar het frustreert me soms behoorlijk dat ik niet zo snel door kan ratelen als ik kan in het Nederlands.

Gelukkig zit ik hier in een behoorlijk internationale omgeving. Ruim 40% van de inwoners van Irvine - en een nog veel groter aandeel van de studenten - is van Aziatische afkomst. Ook zijn er een heel aantal Indiaërs. En omdat Engels dus bijna voor meer mensen niet dan wel de moedertaal is, komt het allemaal toch goed.

Nu ik hier ben, probeer ik zo goed mogelijk te luisteren naar de woorden die iedereen gebruikt. Het is elke keer weer een kans om een nieuw woord of een nieuwe uitdrukking op te pikken. Maar als je echt op gaat letten wat andere zeggen, dan hoor je ineens ook alle stopwoorden. En, trust me, wij Nederlands zijn echt niet uniek met ons ge"weet je, eigenlijk, was het dus van, zeg maar". De Engelsen kunnen er ook wat van!

"So", "seriously" en natuurlijk "like" zijn met gemak al honderd keer voorbij gekomen in de afgelopen week. En dan is er natuurlijk nog "you know". En waarom zou je je beperken tot slechts één filler word per zin? Het pareltje "So, I was, like, you know, like..." heb ik al voorbij horen komen! 

Vanaf het moment dat het me op begon te vallen, kon ik niet meer stoppen erop te letten. En om zo goed mogelijk te integreren (who cares dat het eigenlijk komt omdat ik regelmatig op niet op het goede woord kan komen) doe ik lekker mee. De zin "I was, like, trying to work, you know, and he kept saying stuff. So, I was like, seriously, can't you see I am trying to work here..." is al uit mijn mond gekomen afgelopen week. 

Door het constant spreken van het Engels is mijn brein ondertussen zo ongeveer fulltime overgestapt op het Engels. Ik denk in het Engels, praat Engels tegen de andere Nederlanders hier en als ik een beetje tegen mezelf aan aan het babbelen ben (want dat doe ik nou eenmaal van tijd tot tijd), dan gaat ook dat in het Engels. Met als gevolg dat ik nu zo gewend ben aan de Engelse stopwoorden, dat ik ze ook in Nederlandse zinnen gebruik. So, everyone, be prepared. The first few weeks back home, I will probably be like, you know, saying stupid English words that make no sense all the time. And you will be like "seriously, is she really saying that?!"

Renée

P.S. Ondertussen hebben al vier Amerikanen, onafhankelijk van elkaar, gewoon tijdens het voorbijlopen een opmerking gemaakt over mijn fiets. "Woohow! Nice shinyyyy bike!"