Taal

Toen ik koos voor een paar maanden in Amerika, was een van de argumenten "daar spreek ik de taal tenminste!". En dat is nog steeds zo: hier spreken ze nog steeds Engels en dat doe ik ook. Maar nu ik me continu in het Engels moet uitdrukken, merk ik pas hoe beperkt mijn woordenschat eigenlijk is. Ik kan prima vertellen wie ik ben in het Engels, ik kan vragen waar ik heen moet en ik kan iets te eten bestellen. Geen probleem. Maar als je me dan vraagt te spreken over de immigratieproblematiek in Nederland (ik had met de verhuurster een gesprek over de vreemde regels voor toelating in de VS), dan wordt het ineens een heel stuk lastiger. Ook ken ik voor heel veel dingen, zoals emoties, maar één woord. Terwijl ik in het Nederlands rustig 10 woorden kan bedenken om uit te drukken wat ik ervan vindt als iets niet gaat zoals ik wil - buiten de nodige krachttermen om ;) - moet ik het hier doen met "annoying" en een volledige van irritatie sprekend "hrrrrrr".

Ik hoor mezelf dus heel vaak dezelfde woorden gebruiken. En regelmatig ben ik halverwege een zin en realiseer me dan ineens dat ik een bepaald woord niet ken. Niemand maakt hier (natuurlijk) een probleem van, en ik leer elke dag bij. Maar het frustreert me soms behoorlijk dat ik niet zo snel door kan ratelen als ik kan in het Nederlands.

Gelukkig zit ik hier in een behoorlijk internationale omgeving. Ruim 40% van de inwoners van Irvine - en een nog veel groter aandeel van de studenten - is van Aziatische afkomst. Ook zijn er een heel aantal Indiaërs. En omdat Engels dus bijna voor meer mensen niet dan wel de moedertaal is, komt het allemaal toch goed.

Nu ik hier ben, probeer ik zo goed mogelijk te luisteren naar de woorden die iedereen gebruikt. Het is elke keer weer een kans om een nieuw woord of een nieuwe uitdrukking op te pikken. Maar als je echt op gaat letten wat andere zeggen, dan hoor je ineens ook alle stopwoorden. En, trust me, wij Nederlands zijn echt niet uniek met ons ge"weet je, eigenlijk, was het dus van, zeg maar". De Engelsen kunnen er ook wat van!

"So", "seriously" en natuurlijk "like" zijn met gemak al honderd keer voorbij gekomen in de afgelopen week. En dan is er natuurlijk nog "you know". En waarom zou je je beperken tot slechts één filler word per zin? Het pareltje "So, I was, like, you know, like..." heb ik al voorbij horen komen! 

Vanaf het moment dat het me op begon te vallen, kon ik niet meer stoppen erop te letten. En om zo goed mogelijk te integreren (who cares dat het eigenlijk komt omdat ik regelmatig op niet op het goede woord kan komen) doe ik lekker mee. De zin "I was, like, trying to work, you know, and he kept saying stuff. So, I was like, seriously, can't you see I am trying to work here..." is al uit mijn mond gekomen afgelopen week. 

Door het constant spreken van het Engels is mijn brein ondertussen zo ongeveer fulltime overgestapt op het Engels. Ik denk in het Engels, praat Engels tegen de andere Nederlanders hier en als ik een beetje tegen mezelf aan aan het babbelen ben (want dat doe ik nou eenmaal van tijd tot tijd), dan gaat ook dat in het Engels. Met als gevolg dat ik nu zo gewend ben aan de Engelse stopwoorden, dat ik ze ook in Nederlandse zinnen gebruik. So, everyone, be prepared. The first few weeks back home, I will probably be like, you know, saying stupid English words that make no sense all the time. And you will be like "seriously, is she really saying that?!"

Renée

P.S. Ondertussen hebben al vier Amerikanen, onafhankelijk van elkaar, gewoon tijdens het voorbijlopen een opmerking gemaakt over mijn fiets. "Woohow! Nice shinyyyy bike!"

Ja, laten we een stukje gaan fietsen! ;)

Mijn fietstocht(je) naar het strand is inmiddels twee dagen geleden. Korte samenvatting: leuk, mooi, maar lang! Lange samenvatting: read on.

Bas, Bart, Andrew (een huisgenoot van Bart die graag fietst) en ik waren om 11:00 allemaal netjes op het afgesproken punt. Als eerste hebben we mijn fiets wat versteld. Het stuur moest hard nodig omhoog! Ik ben veel te lang voor de fietsen hier, dus het is nog steeds niet echt goed, maar in ieder geval staat het stuur nu hoger dan het zadel :). 

Mijn shiny, all-american fiets :) Let vooral ook op het matchende zadel. 

De tocht zou beginnen met een stuk gewone weg op bij de Back Bay Loop te komen. Dat is een officiële fietsroute. Gelukkig is hier bijna overal een strook aan de zijkant aan de weg speciaal voor fietsers, waardoor ook het fietsen richting de Back Bay Loop behoorlijk plezierig verliep. Het zonnetje scheen, er was een lekker windje, en zolang je de vaart van het naar beneden gaan kunt gebruiken om weer omhoog te komen, zijn ook de heuvels niet erg vervelend. 

Na ongeveer 45 minuten kwamen we uit bij een uitkijkpunt aan het begin van de Back Bay Loop. Tijd voor foto's.

Het uitkijkpunt lag op een heuvel. Daarna was het steil naar beneden, en het ging hard!

Vanaf het uitkijkpunt was het dus meteen weer terug naar 'waterniveau'. Na een lang stuk recht langs het water, over een officieel fietspad, kwamen we uit bij Upper Castaway Park. Ik wist dat het uitzicht vanuit daar super zou zijn. Maar no way dat ik zo fanatiek ging zijn om daar omhoog te fietsen. Het ging echt recht omhoog (het was zo steil dat naar beneden fietsen ook verboden). Ik ben dus gewoon rustig omhoog gelopen met mijn fiets. Het moest wel leuk blijven, niet waar :). Het uitzicht op de haven van Newport Beach was inderdaad fantastisch.

Op weg naar Upper Castway Park

Bart en Bas in Upper Castaway Park

Vanuit het park zijn we doorgereden naar Corona Beach. Onderweg viel me pas echt op hoe rijk de omgeving hier is. Als iemand nog wat geld kwijt moet: hier gaat het je wel lukken! We zijn langs een wijk gereden die zodanig is aangelegd dat alle achtertuinen uitkomen op water. En dat is niet alleen omdat de bewoners dan een duik kunnen nemen of hun zeilbootje kwijt kunnen.Nee, dat is omdat werkelijk iedereen hier een enorm jacht heeft waar ze natuurlijk altijd bij moeten kunnen.

Ook heb ik onderweg mijn eerste kliniek voor plastische chirurgie hier gezien; altijd handig om te weten waar die zit natuurlijk ;). En bij het strand stond een leuk optrekje te koop voor ruim 4,9 miljoen dollar. Met een uitzicht zoals op de foto's hieronder. 

Na het nodige pootjebaden in het - koude - water, was het al weer twee uur. We waren dus al ruim drie uur onderweg. Het werd tijd voor lunch. Bart had, met behulp van zijn iPhone, al snel een leuke plek gevonden op slechts een paar minuten fietsen. Gelukkig maar. Want niet alleen had ik honger, het fietsen werd langzaamaan ook wat minder plezierig. Die fiets is heel shiny, maar er zit he-le-maal geen vering in. 

We hebben geluncht bij een Mexicaans tentje. En het was jamjamjam! Ik heb jammer genoeg geen foto's, maar ze maakte er echt super lekkere burrito's, taco's en quesadilla's. Die werden dan weer geserveerd op leuk beschilderd servies en smaakten super. Ik wil ernaartoe terug! Enig nadeel is dat ik dan weer dat hele eind moet fietsen.

Want na de lunch moesten we meteen een stuk omhoog om terug te komen bij de universiteit. Zo volledig zonder vaart, met een fiets die er niet voor is bedoeld, was het zwaar. En omdat we al een hele tijd onderweg waren, vond ik het niet echt (of eigenlijk: echt niet) leuk meer. Gelukkig was het na die heuvel allemaal redelijk vlak en was het dus weer behoorlijk goed te doen. Wat niet wegneemt, dat ik behoorlijk blij was toen we om half 5 eindelijk weer terug waren op de campus. Ons fietstocht(je) had dus 5 en een half uur geduurd.

En hoewel het echt niet allemaal even soepel ging, ben ik best trots op mezelf. Ik heb het mooi wel geflikt! Maar of ik nog een keer zou gaan: nee dankje. Gewoon een stukje fietsen hier naar de supermarkt, of iets dat een half uur heen is, en dan een half uur terug: allemaal prima. Maar ruim 3 uur op de fiets zitten op één dag: mij niet meer gezien! ;)

Renée

De eerste dagen

Eerst maar meteen een waarschuwing vooraf: dit wordt een lang verhaal. Er is de afgelopen dagen veel gebeurd en ik heb al veel nieuwe dingen gezien. 

Terug naar drie dagen geleden, donderdag 19 september. Om 12:40 stond mijn vlucht gepland van Amsterdam Schiphol naar LAX. Na een lange autorit vol files en opstoppingen was ik uiteindelijk ruim twee uur voor vertrek op het vliegveld. Na in te checken en mijn koffers af te hebben gegeven, was het tijd om afscheid te nemen van mijn uitzwaaicomité: mama, Peter en Simon. En ik had het zwaar. 

Nog wat overstuur was het daarna tijd voor de lange wandeling naar de gate en de security check daar. Na grondig gefouilleerd te zijn, moest ik nog een half uur wachten om te kunnen boarden. En man, wat voelde ik me alleen. Gelukkig zat ik in het vliegtuig naast een ontzettend lief, wat ouder Amerikaans echtpaar dat probeerde me gerust te stellen. "Once you get there, you will settle right in and you will be just fine." 

Het vliegtuig waarmee ik de Atlantische Oceaan ben overgevlogen.

Na een vlucht van ruim 11 uur - die me gelukkig 100% is meegevallen en voorbij was voordat ik er erg in had - was er de douane. Na netjes uitgelegd te hebben dat het eten dat ik bij me had, wat Nederlands snoep was (pepernoten!), en dat die twee koffers volledig gevuld waren met kleding omdat ik drie maanden bleef, mocht ik doorlopen. Ik moest de bordjes "to the street" volgen, en daar was ik dan: ik stond op Amerikaanse grond. 

Na een rit in een shuttle met een chauffeur die reed als een maniak was ik om 18:00 lokale tijd (dus al 5:00 uur 's nachts in NL) bij het huis waar ik de aankomende tijd zal verblijven. Ik huur een kamer, met eigen badkamer, in het huis van een docent op de universiteit. Zij heet ook Renee ;). De kamer bleek gelukkig net zo netjes als hij op de foto's die ik eerder al had gezien leek. Na nog even gekletst te hebben (het klikt gelukkig goed), en mijn spullen uitgepakt te hebben, ben ik mijn bed in gedoken. Ik was kapot. 

Vrijdagochtend ben ik maar meteen op weg gegaan naar de campus, die echt om de hoek is. Met 5 minuten lopen ben ik er. De medewerkers van de universiteit kunnen namelijk in een aparte wijk wonen, die direct aan het campusterrein ligt. Eenmaal op de campus ben ik - met plattegrond in de hand - op zoek gegaan naar het Student Center om me daar bij het International Office te melden om mijn papieren in orde te laten maken. 

Met het nodige zoeken onderweg, was ik uiteindelijk 20 minuten nadat ik de deur uit was gelopen op mijn bestemming. Best een goede score vond ik zo voor de eerste keer. Onderweg vielen me vier dingen op (1) alle gebouwen zijn hier bruin, (2) de campus is ontzettend groen en (3) werkelijk iedereen, geen uitzonderingen, loopt hier met een koffiebeker in de hand en (4) je ziet overal afbeelden en beelden van miereneters. Eigenlijk is dat laatste niet zo verwonderlijk aangezien Peter the Anteater (miereneter) de mascotte is van deze universiteit. Maar ik vond het wel opvallend hoe vaak dat terugkomt, in Nederland doen we daar helemaal niet aan. 

Na te zijn ingecheckt, ben ik maar een kijkje gaan nemen in de UCI bookstore. Waar ze, naast boeken, vooral heel, heel veel UCI kleding verkopen. Naast een ontzettend groot aanbod aan truien, vesten en sportkleding zijn er pajamabroeken. En om de hele familie mee te laten genieten van je studentenleven hier kun je ook UCI dad, UCI mom en UCI grandparent kleding kopen ;). 

In de bookstore liep ik Bas tegen het lijf. Hij is een andere HTI student uit Eindhoven die hier zelfs de komende zes maanden gaat studeren. Samen zijn we daarna op zoek gegaan naar de twee winkelcentra die net buiten het campusterrein zouden zijn. Bij beide was een supermarkt en verder was er een enorm aanbod aan eettentjes. Het University Town Center had een behoorlijk hoog 'Disney' gehalte, zoals wel meer dingen hier. In een, in mijn ogen, wanhopige poging alles wat meer sfeer te geven willen ze het er graag oud uit laten zien. En dat lukt niet zo goed. Waardoor ik met regelmaat het idee heb in Disneyland rond te lopen. 

Zaterdag hadden Bas en ik om 11 uur afgesproken met Bart, hij zou ons gaan rondleiden over de campus. Bart is hier op UC Irvine bezig met zijn promotie en heeft ook HTI gestudeerd in Eindhoven. Hij heeft geregeld dat Bas en ik hier nu kunnen zijn en probeert het hier zo goed mogelijk voor ons te regelen.

Tijdens ons rondje over de campus kwamen me gelukkig al wat plekken bekend voor. Bart heeft ons het een en ander aangewezen en daarna zijn we doorgelopen naar de In-n-Out Burger voor een all-American style lunch: hamburgers. Daar kwam Bart erachter dat er die dag Red Bull Flugtag was in Long Beach, wat blijkbaar behoorlijk dichtbij ligt. Al snel had hij geregeld dat een van zijn huisgenoten ons wel wilde brengen in zijn auto. 

Mijn eerste hamburger hier in de USA

Red Bull Flugtag is een soort ter land, ter zee en in de lucht, maar dan met zelfgebouwde vliegtuigen. Na de laatste 4 of 5 deelnemende bouwwerken van de helling in het water te hebben zien donderen, zijn we door het toeristische deel van Long Beach gelopen. Met een lekker zonnetje rond de haven lopen was zo verkeerd nog niet ;). Hieronder wat foto's van Long Beach. 

  

Bas en ik in Long Beach.

En de foto's van Red Bull Flugtag.  

 

Als je goed kijkt zie je hier een bouwwerk direct weer naar beneden storten ;). 

Disney-stijl in Long Beach ;)

Na een stop op de terugweg voor een SIM kaart waren we weer terug bij Bart's huis. Omdat ik eigenlijk ook nog een fiets nodig had, zijn we daarna direct weer vertrokken naar de Target. Ditmaal gereden door Bart's andere huisgenoot, want die had een grotere auto. Ik ben nu in het bezit van een fantastisch glimmende, all-American cruiser fiets; hij blinkt je tegemoet ;). 

Toen we (of beter gezegd: Bart en zijn huisgenoten) de fiets eindelijk in de auto hadden gekregen, zijn we met zijn allen gaan eten bij een Fish Grill. De gang van zaken was voor Amerikaanse begrippen volgens mij volstrekt normaal, maar voor mij wel even wennen. Bij de ingang kreeg je meteen een menu, waarna je bij de kassa je bestelling doorgaf. Na te betalen kreeg je een mooi stokje met een nummer mee. Dat zette je bij je op tafel, waarna je bestelling 5 minuten later werd gebracht. Best een handig systeem :). 

Om 7:30 zijn we teruggereden naar de campus. Onderweg besloten Bart, Bas en ik dat we de dag erop (zondag dus) naar het strand zouden gaan fietsen. Ik zie er wel een klein beetje tegenop, want het is ruim een uur enkele reis en de weg gaat hier behoorlijk op en neer. Maar het uitzicht schijnt erg mooi te zijn, dus ga ik zeker mee. Daarover dus de volgende keer meer!

Dus, dat waren mijn eerste dagen hier. Gefeliciteerd dat je je door dit hele verhaal heen hebt geworsteld! ;) Ik zal proberen het de volgende keren wat korter te houden. 

Liefs, Renée

(Dank aan Bart voor de foto's waar ik zelf op sta :) )

Introductie

Hoi lezer!

Hoewel ik er van uit ga dat iedereen die deze blog leest wel weet wat ik in Californië doe, hier toch even een korte introductie. Op donderdag 19 september ben ik naar Irvine afgereisd om voor 3 maanden te studeren aan UCI (University of California, Irvine). Irvine ligt ongeveer 60 kilometer onder Los Angeles, in Orange County. Hier schijnt (bijna) altijd de zon!

Als alles volgens plan gaat, ga ik twee vakken volgen aan de universiteit en een project uitvoeren. Voor de geïnteresseerden; de vakken heten "User Interface Design and Evaluation" en "Social Analysis of Computing". Met mijn project zal ik onderzoek gaan doen naar privacy-instellingen op mobiele telefoons (welke informatie delen mensen, kun je dit beïnvloeden). Als ik hier eenmaal echt aan de slag ben, zal het onderwerp als het goed is snel specifieker worden. 

Natuurlijk is het niet de bedoeling om alleen te studeren in mijn tijd hier. Hoewel ik het daar zeker druk mee zal hebben, ga ik toch ook proberen om zoveel mogelijk de toerist uit te hangen en de omgeving te verkennen. Het strand is hier namelijk vlakbij en ook Los Angeles en San Diego zijn in de buurt :). 

Met deze blog hoop ik iedereen die dat wil op de hoogte te kunnen houden van mijn ervaringen hier. Ik ga mijn best doen om regelmatig een leuk stukje te schrijven, natuurlijk voorzien van de nodige foto's!

Renée